چاپ

پیام آذری - آخرین تصاویر ماهواره‌ای از دریاچه ارومیه نشان می‌دهد که در فاصله یکسال اخیر و از آبان 1401 تا آبان 1402، از سطح 878 کیلومتر مربعی آب دریاچه ارومیه، حدود 80 درصد خشک شده و حالا فقط 170 کیلومتر مربع و معادل 4 درصد از سطح آب دریاچه به جا مانده که مساوی با مرگ قطعی ششمین دریاچه آب شور جهان و بزرگ‌ترین دریاچه داخلی ایران است.
این تصاویر که موید مرگ دریاچه ارومیه است در حالی منتشر شده که شهریور‌ماه امسال سخنگوی صنعت آب مدعی شده بود: «دریاچه ارومیه خشک نشده و شایعاتی که در خصوص خشک شدن کامل دریاچه ارومیه منتشر شده، صحت ندارد و هم‌اکنون حجم این دریاچه به یک میلیارد و 360 میلیون مترمکعب رسیده در حالی که در سال 1394 این عدد یک میلیارد مترمکعب بوده و ارتفاع آب حدود 9سانتی‌متر بیشتر از سال 1394 و وضعیت دریاچه ارومیه از سال 1394 بهتر است چنان‌که در مهرماه سال 1394 تراز دریاچه ارومیه 1270.04 بود، اما اکنون این عدد به 1270.18 رسیده که این نشان‌دهنده افزایش تراز دریاچه ارومیه است. مساحت دریاچه ارومیه هزار کیلومتر است در حالی که این عدد در سال 1394 حدود 700 کیلومتر بوده است.»
طبق آخرین گزارش مرکز تحقیقات سنجش از دور دانشگاه صنعتی شریف با عنوان «آنالیز تراز، سطح و حجم دریاچه ارومیه با استفاده از تصاویر ماهواره‌ای» که آبان امسال منتشر شده و نسخه‌ای از آن هم به دست خبرنگار اعتماد رسیده، تغییرات سطح آب دریاچه ارومیه از سال 1394 تا سال 1402 با استفاده از ماهواره LANDSAT مورد بررسی قرار گرفته است.
به استناد داده‌های این گزارش، آبان سال 1394 دریاچه ارومیه به بدترین وضعیت رسیده بود و سطح آب آن به 693 کیلومتر مربع کاهش یافته بود، اما به فاصله یکسال و به دنبال آغاز فعالیت کارگروه نجات دریاچه ارومیه از سال 1392، سطح آب دریاچه به 2089 کیلومتر مربع افزایش یافت اگرچه در آبان 1396 هم باز کاهش 500 کیلومتر مربعی سطح آب دریاچه نسبت به سال پیش از آن ثبت شده، اما دو سال بعد و در آبان 1398 سطح آب دریاچه به 3102 کیلومتر مربع رسیده که نشان از تاثیر اقدامات احیا دارد. اما تصاویر سال‌های بعد، دیگر امیدوارکننده نبوده و در آبان 1400 حدود 900 کیلومتر مربع از سطح آب دریاچه کاسته شده که این کاهش در سال‌های بعد هم ادامه داشته تا در آبان 1401، سطح آب دریاچه به کمتر از 880 کیلومتر مربع رسیده است. با استناد به آخرین نتایج رصد وضعیت دریاچه ارومیه می‌توان گفت که ظرف 25 سال اخیر و از سال 1377 تاکنون، به میزان 97 درصد از سطح آب دریاچه ارومیه کاسته شده است.
نویسندگان این گزارش هم با نگاهی به همین تصاویر ماهواره‌ای، امید بستن به احیای دریاچه به دلیل مشکلات ناشی از سوء‌مدیریت‌ها و تامین نشدن اعتبارات مورد نیاز احیا را بی‌فایده دانسته و نوشته‌اند: «اگر چه بررسی‌های دقیق کارشناسی با اجماع محققین حوزه‌های مختلف دانش بر این باور بودند که تحقق احیای دوباره دریاچه ارومیه در یک بازه زمانی 10 ساله امکان‌پذیر است، لکن به دلیل نبود امکان تامین کامل و به موقع اعتبارات دولتی جهت پروژه‌های مورد نیاز از یک سو و نارسایی‌های ساختاری در دستگاه‌های مجری - به‌طور اخص؛ وزارت نیرو، وزارت جهاد کشاورزی و سازمان حفاظت محیط زیست - برنامه با تاخیری سه‌ساله مواجه شد.
با وجود تمامی این شرایط، وضعیت دریاچه ارومیه ابتدا در سال 1396 شمسی تثبیت شد به این معنا که خطر خشکی کامل دریاچه رفع شد و شواهد بهبود در شرایط دریاچه مشاهده شد و پس از آن، تا سال 1399 در مسیر برنامه‌های احیا قرار گرفت؛ وقایعی که تاییدی مجدد بر این واقعیت بودند که همان‌گونه که انسان در خشک شدن دریاچه ارومیه نقش اصلی را داشته، در بازگرداندن شرایط به وضعیت پیشین نیز نقش کلیدی را بر عهده دارد.
پس از سال 1399 شمسی تاکنون به دلیل تضعیف چارچوب‌های نظارتی بر مصارف آب در حوضه آبریز دریاچه ارومیه و تعلل در بهره‌برداری از پروژه‌های سخت‌افزاری به اتمام رسیده به منظور احیای دریاچه ارومیه، مجددا شرایط دریاچه در وضعیت بحران قرار گرفته و تمامی نگرانی‌های بهداشتی سلامتی، اجتماعی، اقتصادی و امنیتی که در سال 1393 نسبت به موضوع دریاچه ارومیه وجود داشت، دوباره رخنمون شده به نحوی که در دوره‌های مقایسه‌ای‌هفت‌ساله، تراز دریاچه ارومیه طی سال آبی 80 -‌1379- تا 86- 1385، با بارش متوسط سالانه 342 میلیمتر، 103 سانتی‌متر کاهش تراز، طی دوره هفت ساله 87- 1386 تا 1393-1392، با بارش متوسط 304 میلی متر، 275 سانتی‌متر کاهش تراز و در دوره هفت‌ساله اجرای اقدامات طرح ملی نجات‌دریاچه ارومیه بین سال‌های 94- 1393 تا 1400- 1399 با بارش متوسط 327 میلی متر، 61 سانتی‌متر افزایش تراز در پایان سال آبی داشته است.
در ادامه نیز طی دوسال آبی 1401-1400 و 1402-1401 مجددا دریاچه ارومیه با شدت یافتن افت تراز و کاهش 83 سانتی‌متری در دو سال اخیر مواجه شده است. با استفاده از تصاویر ماهواره‌ای Landsat و توسعه کد GEE مساحت دریاچه ارومیه در تاریخ آبان‌ماه سال‌های 1394 تا 1402، نتایج سطح آب موجود در دریاچه ارومیه در 7 آبان 1402 به عدد 170 کیلومتر مربع رسیده که نسبت به سطح متناظر با تراز اکولوژیک این دریاچه 4333 کیلومتر مربعی، تنها 4 درصد وسعت آن باقی مانده است. این سطح کمتر از یک چهارم آن مقداری است که پیش از این در سال 1394 به عنوان کمترین سطح دریاچه ثبت شده بوده است.»
نویسندگان این گزارش همچنین نوشته‌اند: «نگرانی عمده در موضوع فعالیت برای احیای دریاچه ارومیه معطوف به این است که روند اقدامات انجام شده، همواره سیر به جلو ندارد و تغییر در مدیران عالی و مدیران میانی به تغییر در پارادایم فکری منجر شده و در نتیجه رویکرد‌های چندگانه و عمدتا غیرعلمی و فرافکنانه اتخاذ می‌گردد. امری که جز به تعویق افتادن امر احیای دریاچه ارومیه، به تبعات گسترده بهداشتی، اجتماعی و اقتصادی منجر شده و به سرمایه‌سوزی اجتماعی در افکار عمومی منتهی می‌گردد. نکته دیگر آن است که در ایران، موضوع خشک شدن دریاچه‌ها و تالاب‌ها منحصر به دریاچه ارومیه نیست.
در چند دهه گذشته، شادگان، هورالعظیم، بختگان، تشک، پریشان، هامون، جازموریان، گاوخونی و ده‌ها دریاچه و تالاب دیگر در نقاط مختلف کشور با چالشی مشابه مواجه بوده و هستند. لکن آنچه دریاچه ارومیه را در میان آن‌ها به یک موضوع با اولویت بسیار بالا تبدیل می‌کند دو موضوع است؛ وسعت بسیار زیاد دریاچه ارومیه که مساحتی بالغ بر 570 کیلومتر مربع در محدوده پارک ملی تقریبا برابر با وسعت استان البرز است که بستر خشکشده آن را به یک کانون بسیار بزرگ تولید گردوغبار در محدوده شمال غرب تبدیل می‌کند و همچنین، نمکی بودن بستر خشک شده دریاچه ارومیه که خسارات بهداشتی، صنعتی، اجتماعی و اقتصادی متعاقب بروز توفان‌های گردوغبار برخاسته از آن را تشدید کرده و غیرقابل جبران می‌کند.
از دیگر تصاویر این گزارش، روند تغییرات تراز دریاچه ارومیه در فاصله سال 1374 تا 1402 است که شیب نگران‌کننده‌ای دارد و محققان در تحلیل نتایج این تصویر اشاره می‌کنند که در طول یکسال اخیر، داده‌های زمینی ثبت تراز دریاچه ارومیه منتشر نشده و به همین سبب، محققان با معادل‌سازی اطلاعات موجود از سنوات قبل، این نمودار را ترسیم کرده‌اند و در ادامه، نوشته‌اند: «با توجه به عدم انتشار داده‌های زمینی ثبت تراز دریاچه ارومیه در یکسال اخیر با بهره‌گیری از تراز‌های برداشت شده زمینی در سنوات قبل و داشتن مساحت معادل آن‌ها و یافتن مساحت دریاچه ارومیه در تاریخ مدنظر در بازه سال‌های 1392 تا 1401 که با استفاده از سنجش از دور گردآوری شدند، ترسیم نمودار حال حاضر ممکن شد. بنا بر گفت‌وگوی خبری دبیر کارگروه ملی نجات دریاچه ارومیه با برنامه تلویزیونی تهران20 در تاریخ 17 مهر 1402 تراز دریاچه ارومیه در این روز برابر با 1269،80 متر از سطح دریا‌های آزاد عنوان شده که کمترین‌تر از ثبت شده در این روز برای دریاچه ارومیه از سال 1345 تاکنون بوده است.»
از دیگر تصاویر این گزارش، نموداری است که تغییرات حجم دریاچه ارومیه بر حسب میلیون متر مکعب در فاصله سال‌های 1392 تا 1402 را نشان می‌دهد که به استناد این تصویر، بیشترین حجم آب دریاچه در سال 1398 با ذخیره 5719 میلیون متر مکعب و سال 1399 با ذخیره 5467 میلیون متر مکعب بوده و محققان در تحلیل این نمودار گفته‌اند: «تا پیش از سال جاری، کمترین میزان حجم ثبت شده آب برای آبان‌ماه در دریاچه ارومیه مربوط به سال 1394 (440 میلیون متر مکعب) بوده ولی با توجه به‌شدت افت تراز دریاچه ارومیه در دوسال اخیر، حجم کنونی آب داخل دریاچه ارومیه کمتر از میزان آن در تاریخ مشابه سال 1394 شده است. برآورد می‌شود که حجم آب موجود در دریاچه ارومیه به حدود عدد 45 میلیون متر مکعب رسیده است.»
روند کاهشی بارش حوضه آبریز دریاچه ارومیه در 50 سال اخیر به عنوان عامل تاثیرگذار در خشک شدن دریاچه هم، در این گزارش مورد توجه قرار گرفته و نمودار مربوط به این روند نشان می‌دهد که از سال 1352 تا سال 1371 روند بارش در این حوضه، کاهش نسبی داشته، اما در فاصله سال‌های 1371 تا 1374، وضعیت بارش بهبود نسبی یافته تا اینکه از سال 1374 کاهش بارش، شیب بسیار تندی داشته و از سال 1401 تاکنون هم به پایین‌ترین میزان در 50 سال اخیر رسیده است.
محققان در تحلیل این روند نوشته‌اند: «همچنان و با وجود اذعان به اثرات گسترده‌تر عوامل انسانی اعم از توسعه روزافزون مصارف بخش‌های مختلف، به خصوص مصارف بخش کشاورزی در حوضه آبریز دریاچه ارومیه، در برخی اظهار نظرات افزایش یا کاهش تراز دریاچه ارومیه در برخی دوره‌های عملکردی، به تغییرات شگرف بارش یا دما نسبت داده می‌شود.
بنا بر آخرین گزارش منتشر شده توسط سازمان هواشناسی می‌توان به چند گزاره دست یافت؛ در دوره‌های مقایسه‌ای هفت ساله تراز دریاچه ارومیه طی سال آبی 80-79‌13تا 86-85‌13، با بارش متوسط سالانه 342 میلی متر شاهد 103 سانتی‌متر کاهش تراز طی دوره هفت ساله 87-1386‌13 تا 1393-1392، با بارش متوسط 304 میلیمتر کاهش 275 سانتی‌متر کاهش تراز و در دوره هفت‌ساله اجرای اقدامات طرح ملی نجات دریاچه ارومیه بین سال‌های 94‌-1393 تا 1400-1399 با بارش متوسط 327 میلیمتر شاهد 61 سانتی‌متر افزایش تراز در پایان سال آبی بوده است.
در دوره پیوسته افت تراز دریاچه ارومیه بین سال‌های 1374 تا 1393 تراز این دریاچه به‌طور متوسط سالانه 40 سانتی‌متر افت داشته است. طی دو سال آبی، اخیر مجموعا تراز دریاچه ارومیه 83سانتی‌متر کاهش یافته است. بارش سال آبی 1402-1401 به لحاظ رتبه در بین سال‌های کم بارش حوضه آبریز دریاچه ارومیه، طی 50 سال اخیر رتبه 12 را به خود اختصاص داده است. به لحاظ متوسط دما سال آبی 97-96‌13 گرم‌ترین سال آبی 50 سال اخیر بوده است.»
تبعات و خسارات جانی متعاقب خشک شدن دریاچه ارومیه ظرف سال‌های اخیر بار‌ها از سوی کارشناسان و فعالان محیط زیست و سلامت مورد هشدار قرار گرفته است.
در گزارشی که دی 1401 در مجله نیچر و با همکاری مشترک بختیار فیضی‌زاده و سمیرا پورمرادیان از دانشگاه تبریز، توبیا لیکس (از دانشگاه کاتالونیا) و داوود عمرزاده (از دانشگاه برلین) نوشته شده، محققان در بررسی «اثرات بهداشتی کوچک شدن دریاچه‌های فوق شور» با استناد به نتایج مطالعه‌ای که در شهرستان شبستر و در فاصله سال‌های 2012 تا 2020 انجام داده‌اند، نوشته‌اند: «شهرستان شبستر در شمال دریاچه ارومیه قرار دارد. در سال‌های اخیر تغییرات سطح آب دریاچه ارومیه باعث ایجاد کانون‌های نمک در نواحی جنوبی و جنوب غربی شهرستان شبستر و همچنین، خشکی خاک، جنگل‌زدایی و افزایش دمای هوا شده علاوه بر اینکه گرد و غبار منتقل شده و پراکندگی ذرات معلق هم به‌طور بالقوه، سلامت تنفس و گردش خون را به خطر می‌اندازد.
مطالعات اولیه بر تحلیل خشکی دریاچه و مسائل زیست محیطی مربوط به آن نشان می‌دهد که مداخله عوامل انسانی و تغییرات آب و هوایی، به‌طور همزمان در خشکی دریاچه نقش داشته به این معنا که گسترش کشت محصولات آب‌بر با نیاز آبی بالا مانند پیاز، گوجه‌فرنگی و هندوانه، سدسازی و انحراف و برداشت آب به عنوان عوامل اصلی در خشکسالی دریاچه نقش داشته علاوه بر اینکه با توجه به کاهش بارندگی در سال‌های اخیر، استفاده از آب برای کشاورزی و ساخت سازه‌های هیدرولیکی، به کاهش سطح دریاچه منجر شده و همچنین، تغییر اقلیم از طریق افزایش دما و خشکی نیز در دهه‌های گذشته در کاهش سطح آب دریاچه موثر بوده چنانکه از سال 1379، به موازات کاهش بارش سالانه، میانگین دمای سالانه هم رو به افزایش بوده است.... مطالعات قبلی همچنین تایید کرد که خشکسالی، منجر به پراکندگی نمک و غبار در هوا می‌شود. بنابراین هنگامی که منابع جریان شور در اطراف دریاچه در فصل باران‌های موسمی فعال می‌شوند، موجی از غبار نمک را در هوا منتشر می‌کنند که می‌تواند به شهر‌های مجاور برسد.
با توجه به اینکه جهت باد غالب در شبستر به سمت غرب است، مناطقی که در جهت وزش باد قرار گرفته‌اند و به خصوص، نواحی ساحلی و حتی داخلی شبستر در معرض خطر جدی نفوذ نمک قرار دارند چنانکه شهر‌های شبستر، وایقان و شندآباد از مناطقی هستند که با خطر بالای ناشی از پراکندگی نمک و گرد و غبار مواجهند، چون در نواحی شمالی دریاچه ارومیه قرار دارند و از این رو تحت‌تاثیر شرایط اقلیمی محلی موسوم به نسیم دریایی هستند.
نسیم دریایی، باد محلی است که از دریاچه به خشکی می‌وزد و می‌توان انتظار داشت که شرایط این منطقه در سال‌های آتی، یک تهدید جدی برای سلامت ساکنان شهرستان شبستر باشد.... بین پراکندگی ذرات نمک در هوا و خشک شدن دریاچه، رابطه مستقیمی وجود دارد؛ ذرات معلق در هوا با بیماری‌های جدی مرتبط هستند، زیرا می‌توانند به راه‌های هوایی و تنفسی نفوذ کنند و به سرعت به جریان خون برسند. انتشار نمک به دنبال خشک شدن دریاچه، منجر به شوری خاک، خشک شدن باغات این مناطق و آلودگی آب‌های زیرزمینی با فلزات سنگین شده چنانکه بر اساس برخی مطالعات، غلظت آلاینده‌های آب‌های زیرزمینی شهرستان که منبع شرب محسوب می‌شود، بالاتر از استاندارد‌های مورد توصیه سازمان بهداشت جهانی است .... خشکی دریاچه به‌طور قابل توجهی در افزایش فشار خون اهالی منطقه نقش داشته است. طبق بررسی بر 12 هزار نفر از جمعیت شهرستان شبستر، تعداد بیماران مبتلا به فشار خون بالا، از 2.09 درصد (250 نفر) در سال 2012 به 17.95 درصد (2153 نفر) در سال 2017 و 17.39 درصد (2086 نفر) در سال 2018 و 19.5 درصد در سال 2019 (2340 نفر) افزایش یافته و در سال 2020 به 16.05 درصد (1925 نفر) رسیده در حالی که تاثیرات مخرب بر سلامت مردم، در مناطق مسکونی نزدیک به دریاچه بیشتر بوده و این نتایج نشان می‌دهد که افزایش تعداد مبتلایان پرفشاری خون، مصادف با گسترش عمق نمکزار‌ها در دریاچه بوده است.
نتایج این مطالعه، نشان‌دهنده رابطه مستقیم بین خشک شدن دریاچه و شیوع فشار خون و افزایش درصد مبتلایان پرفشاری خون در مناطق اطراف است علاوه بر اینکه سرعت و جهت باد از سمت دریاچه هم با تعداد بیماران مبتلا به فشار خون در ارتباط است. نتایج این مطالعه همچنین نشان داد که تعداد بیماران زن مبتلا به فشار خون، بالاتر از تعداد مردان مبتلاست علاوه بر اینکه تمام مبتلایان در گروه سنی 35 تا 70 سال بودند.
بررسی میدانی و مصاحبه ما با ساکنان محلی نشان داد که به دلیل تاثیرات شدید خشکسالی دریاچه بر فعالیت‌های کشاورزی در دهه‌های گذشته، نسل جوان این منطقه در جست‌وجوی شغل و کیفیت زندگی بهتر، به تبریز، تهران و سایر شهر‌های بزرگ مهاجرت کرده‌اند که این مساله هم به دلیل شکل‌گیری سکونتگاه‌های غیررسمی در اطراف شهر‌های مقصد مهاجرت، طی سال‌های گذشته به یک چالش جدی برای شهر‌های میزبان مانند تبریز و ارومیه تبدیل شده و به‌طور مشخص، توسعه نامتوازن در شهرستان تبریز را رقم زده است.