بزرگنمايي:

پیام آذری - بازیگر پیشکسوت سینما و تلویزیون ایران با اشاره به اینکه این روزها کسی سراغ او را نمی‌گیرد، گفت: صندوق حمایت از هنرمندان، هیچ کمک مالی و معنوی به من نمی‌کند.

بهروز بقایی یکی از بازیگران پیشکسوت و البته خاطره سازی است که سال‌ها با بازی در سریال‌هایی که هر کدام به تنهایی در ذهن مخاطب باقی مانده‌اند، به یک بازیگر به یادماندنی بدل شده است.
اما این روزها حال این بازیگر مساعد نیست. دو سال پیش وقتی به کرونا مبتلا شد دیگر نتوانست همان بهروز بقایی پرانرژی و خلاق باشد. چند ماهی است که به شمال کشور رفته و در خانه استراحت می‌کند.
با او تماس گرفتم تا از حالش باخبر شوم. صدایی گرفته داشت و به سختی کلمات را ادا می‌کرد اما خوشحال بود از اینکه بعد از مدت‌ها کسی سراغش را گرفته است.
کُنج خانه نشسته‌ام…
بعد از احوالپرسی از او پرسیدم این روزها مشغول چه کاری است که گفت: هیچ کاری نمی‌کنم و ساکت کُنج خانه نشسته‌ام. پیشنهاد کاری هم ندارم. حالم بد نیست اما کسی پیشنهاد کار به من نمی‌دهد.
در ادامه بیان کرد: بعد از اینکه کرونا سراغ من هم آمد، تلاش کردم بیشتر از قبل رعایت کنم. اما از طرفی هم وضعیت به حدی بغرنج شد که اکثر آثار تولیدشان را متوقف کردند. بعد از آن هم، گویی من از یادها رفتم و با شروع دوباره پروژه‌ها دیگر کسی سراغم را نگرفت.
بازیگر سریال «همسران» با اشاره به مشکلات معیشتی بسیاری از همکارانش، گفت: بسیاری از همکارانم این روزها شرایط معیشتی مناسبی ندارند. به ما پیشنهاد کار نمی‌شود و خیلی از ما (هنرمندان) یا مسافرکشی می‌کنند یا میوه‌فروش شده‌اند و برخی هم خانه‌نشین هستند.
می‌دانم که هیچ کاری عیب نیست و همه ما حتی با هر شغلی باز هم شرافتمندانه زندگی می‌کنیم اما صحبت این است که بعد از این همه سال فعالیت اکنون وقت آن رسیده که مسئولان فرهنگی از هنرمندانی که جوانی خود را در این راه گذاشته‌اند، حمایت کنند.
کسی سراغی از من نمی‌گیرد
از بهروز بقایی پرسیدم پس این تعداد از بازیگرانی که حتی پس از کرونا هم پرکارتر شده‌اند چگونه کار می‌گیرند، او پاسخ داد: این موضوع بستگی به آدم‌ها دارد. انسان‌ها با هم متفاوت هستند و بخشی از این که کسی پرکار یا کم‌کار است به کارگردانان و تولیدکنندگان برمی‌گردد.
این بازیگر پیشکسوت سینما و تلویزیون با اشاره به اینکه این روزها کسی سراغ او را نمی‌گیرد، گفت: صندوق حمایت از هنرمندان، هیچ کمک مالی و معنوی به من نمی‌کند. اوضاع برخی از ما فاجعه بار شده است اما مگر برای کسی مهم است که ما زنده هستیم یا مرده؟ مسئولین فرهنگی نه به من سر زده‌اند و نه سراغی از من گرفته‌اند.