بزرگنمايي:

پیام آذری - دولت چهاردهم به جای آنکه به سرعت برای کمبود پناهگاه‌ها در ایران چاره‌ای بیندیشد به شعار درمان و وعده‌های غیرمنطقی روی آورده است. مساجد و مدارس چه مزیت خاصی نسبت به خانه‌های دیگر دارد که از آن عنوان پناهگاه استفاده شود؟ مگر نه آن که بیشتر این مدارس فرسوده و ناایمن هستند؟
دیده‌بان ایران نوشت: تهران هیچ پناهگاهی ندارد این یک واقعیت است نه شایعه. اما این واقعیت زمانی تلخ‌تر می‌شود که برخی می‌پندارند با وعده‌های بدون پشتوانه و پوشالی می‌تواند پناهی به پایتخت‌نشینان هدیه کنند. اما سقف برخی از این وعده‌ها آنقدر کوتاه است که مردم نمی‌توانند وارد آن شوند.
ایران به ویژه پایتخت از نبود پناهگاه رنج می‌برد. مهدی چمران، رئیس شورای شهر تهران یکشنبه (26 خرداد) به صراحت اعلام کرد: «متاسفانه در تهران و دیگر شهرها به صورت کامل پناهگاهی نداریم. زمان جنگ مردم به زیرزمین‌ها و زیر راه‌پله‌ها پناه می‌گرفتند تا بمباران به پایان برسد. هم در مترو و هم در پارکینگ‌های طبقاتی وزارتخانه‌ها و ساختمان‌های بلند می‌توان مردم را پناه داد. در بمباران‌های صدام هم مردم با خانواده به این پارکینگ‌ها وزیرزمین‌ها پناه می‌گرفتند و نقاط امنی بود. تمام این‌ مکان‌ها را برای شرایط بحرانی و خاص می‌توان آماده کرد. می‌بینیم اسرائیل به خصوص شهر تل‌آویو زیر بمباران بسیار شدید قرار می‌گیرد ولی تعدادی کشته‌شدگان به حد انتظار نیست. چون همه می‌دانند بلافاصله باید کجا پناه بگیرند و چه کارهایی را انجام دهند.» او از استفاده مترو در شرایط حاد به عنوان پناهگاه خبر داد. اما سوله‌های بحران را مقاوم در برابر زلزله دانست نه موشک و بمب.
واکنش دولت به نداشتن پناهگاه
چند ساعت پس از این اظهارنظرها فاطمه مهاجرانی، سخنگوی دولت به آن واکنش نشان داده و گفت: «مساجد از پناهگاه‌های مردم است و از امشب نیز قرار است متروها باز شود تا مردم بتوانند 24ساعته پناه بگیرند. بسیاری از مدارس نیز مکان امن است و مردم می‌توانند به آن پناه ببرند. باید در شرایط سخت، آرامش خود را حفظ کرد و بدانیم که کارها در دست انجام است.» روی گذشت نیز علی فرهادی، سخنگوی وزارت آموزش و پرورش از استفاده مدارس به عنوان «پناهگاه» خبر داده و تاکید کرده است: «مدارس فضا را تامین می‌کنند اما باید استانداری‌ها پای کار باشند. آب، برق و گاز و تجهیزات مورد نیاز در مدارس وجود دارد. استانداری‌ها، فرمانداری‌ها، بخشداری‌ها و دهیاری‌ها در این خصوص به کمک آموزش و پرورش می‌آیند.»
مسئولان دولت طوری صحبت می‌کنند که انگار در دوران جنگ 8 ساله با عراق در ایران زندگی نمی‌کردند. در آن زمان برخی از مدارس پناهگاه داشت و با صدای آژیر دانش‌آموزان به پناهگاه می‌رفتند. اما اگر قرار باشد که مردم در مساجد و مدارسی پناه بگیرند، تنها آب و برق و گاز و تجهیزات دارد، چرا خانه‌های خود را ترک کنند؟ مسئولان توضیح دهند که تفاوت مساجد و مدارس با خانه‌ها چیست؟ در این شرایط وعده‌هایی که با منطق مغایرت دارد نه تنها آرامش جامعه را به خطر می‌اندازد بلکه به شکاف‌های اجتماعی و حتی سیاسی دامن می‌زند. مدارس ناایمنی که تا همین دیروز مسئولان درباره خطر ریزش سقف برخی از آنها سخنرانی می‌کردند و هشدار می‌دادند، در شرایط بحرانی کنونی قرار است جان مردم را نجات دهند؟ چطور نام مساجد را به عنوان پناهگاه برده می‌شود در حالی که فاقد هرگونه تجهیزات دفاعی یا ایمنی هستند. مساجد و مدارس چه شاخصه متمایزی نسبت به خانه‌ها دارد؟ مگر مردم در سیل گرفتار شده‌اند؟ دولت باید بداند که کشور در جنگی تمام عیار است و موشک نه زبان شعار را می‌فهمد، نه حمایت از اصلاح‌طلب و اصولگرا می‌شناسد. موشک، موشک است و مساجد و مدارس را مانند خانه‌ها ویران می‌کند مگر آن که به سرعت پناهگاه‌های امنی زیر مساجد و مدارس ساخته شود تا مامنی شود برای مردم جنگ‌زده.